فردا دیگه عید از راه میاد
یه سال جدید شروع میشه
فردا تولد یکی از دوستامه
این شعر رو تقدیم می کنم به دوستم
و تمام کسانی که فردا اولین روز زندگیشون بوده و خواهد بود
چه سنگدل باشم اگر
گویم از دنیا آمدنت شادم
و چه بی مروت اگر گویمت
از در لجن زیستنت به خود می بالم
دنیا هرگز جای خوبی برای آمدن نبوده
هرچند بهترین عرصه امتحان گردیده
امشب تولد توست
نه سنگدلم و نه بی مروت
ولی شادم که ترا یافته ام
دیده ام که زنده بودنت
به شادی دل غم دیدگان می کوشیدی
هرچند در خون جگر می جوشیدی
و از ظلمها می خروشیدی
امشب تولد توست
به خنده ام و چشم اشکبارم بنگر
و به سپاسم به خدا
که ترا چنین روزی به ما داد
هدیه ام را بپذیر
                                                   مروارید عاطفه  پولکهای خاطره

                          
   اینجا همه شب
     یک فوج کبوتری بی پر و بال
      به جانب قشلاق عشق
      پرواز می کنند
    دستها
به اینهمه ریسمان آویخته چنگ می زنند
چشمها
مونس پنجره می شوند
و اتاقهای بی پنجره
یگانه آشیانه تن پاره های آسمان
اینجا همه شب دلت
در دیوان سحر
منظومه ای می شود
تا قهقه های خونی از یاد رفته را
تکرار کند
تا با استشمام شکوفه های ناشناخته
کویرهای بکر درونش را
از جا پای پیکهای سیراب آسمان
سرشار کند

                               
   ترا بادهای وسوسه نیاورده بودند
                      که هزار پیچ نسیان
                                          به تباهیت ببرد
     سواحل صبور
             بر درگاه وسعت دریا
                           همیشه منتظرانند
                                       همسایگانی که بی کرانگی آبها را
                                                                        به لابه نشسته اند
   دل خوش دار
           که چشمهای شرجی من
                          هرگز نخستین سجده گاه خویش را
                                                             از یاد نمی برند