به آخرین دستی که برای دنیا تکان می دهم , به آخرین نگاه و به لحظه خداحافظی می اندیشم. به همه عمر که در آن هنگام مثل یک فیلم کوتاه چند ثانیه ای در برابر دیده ام ظاهر می شود و عزیزترین تصاویر ماندگار بر وجودم در آن جان می گیرند. شاید چشمان بهت زده تو , شاید گریه مادرم یا نگاه عاشقانه من به مادرم آخرین تصویر باشد. دستهایم چه سنگین می شود و پلک ها آرام آرام دروازه چشمهایم را به روی دنیا می بندند. هنوز چند ثانیه بی چشم , وقت دارم و من به آخرین کفش هایم که بی من در دنیا جایی نخواهند رفت , به رد پاهایم , به رد دستهایم و به رد نگاه های که در این دنیا از من بر جا خواهد ماند , فکر می کنم. در آخرین لحظه , امواج زندگی من در بینهایت زمان پنهان می شود و من دنیای غمگین و شاد , این دنیای پر تضاد را برای همیشه ترک می کنم. خیال این سرنوشت محتوم , لحظه های مانده را برایم مثل مروارید در صدف زمان , پر تلالو می کند