. انتهای سکوت من ابتدای غوغای انتظاری بود که منو تا تنهایی همیشگی برد
 به لحظات غرور و جهالت اعتماد کردم تا ثانیه های عمیق دلتنگی رو ناخواسته پذیرا باشم
 تپش های کودکانه قلبم به آه های سرد مبدل شد
. ترس و تردید به وادی شوق بودن ره گزید و انتظار واهی , شهامت موندن یافت
می خوام ثابت کنم. اما چه چیز رو , نمی دونم. ولی امروز از خودم می پرسم چرا ؟

جـوانـه هـــای امــــیـــد

درختی سرافراز
بسی شاد, به این یاد
که سایه ایست مرا
و شاخه هایی پر آشیان
درختی پر شکوفه
پر از برگ, سبزینه های تجربه
و آغوشی گسترده
برای گنجشک های با عاطفه
پرستوهای مهاجر
سالها گذشته است
واقعیتی تلخ, چهره می نماید
نهاری سوزان است و احساسی از خفقان
سایه ای نیست مرا
برگهای تجربه, نیمه جان
به شاخه هایی به تند باد حوادث, شکسته
شکوفه ها, سرما زده
درختی می مانم, بی بار, پر غم
ولی شاکر
که پرندگان به یاد دارند
فضای سبز آن درخت را
جوانه های امید را
شکسته ای هستم بینوا
ولی پر دعا
که مباد گنجشک هایم با خاطرات زندگی کنند
و پرواز را فراموش
تنها, پر از نجوا با خدا
که گنجشک ها را مکن تنها رها
یاری نما, تا پر گشایند بر اوج ها
بر هوا, حوادث, بال کوبند به هجرت ها
به سوی درختی دیگر ره جویند
تنومند تر, نه پر شاخ
که پر بار
و سایه ای, هموار
به نهاری چنین سوزان

زمانی بود زمانم را گم کرده بودم. خسته و کوفته. چراغ دلم رو به دستم گرفته و از هر کوچه و پس کوچه ای , پشت  هر دیواری و پنجره ای به دنبال زمان گمگشته ام سرک می کشیدم. باور پیدا کردن او برام بسی سنگین بود. آسمان همیشه تیره و تار و ابرهای بهم پیوسته اون , خورشید رو از من ربوده بود. سایه سیاه و شوم بی مهری ها و ناجوانمردی ها رو بر پیکر آزرده خود حس میکردم. همه جا سکوت, غربت و غریبی و پژواک فریاد من همچون رعد و برق , خواب و راحتی رو از وجدان ناآرام خفتگان می زدود.
فریادهای خاموش من با نگاههام که به عمق دریا صاحب حرف بوده, و آمیخته ای بوجود آورده بود که انگشت سبابه و نگاههای خیره مردگان رو بسوی خودم احساس میکردم. همیشه در انتظار افق به سر می بردم و چشم به راه و منتظر کسی بودم که منو از تنهایی در بیاره.
با من یکی بشه تا بتونم در کنار اون امنیت رو احساس و کلید حرفها و غمای دلم رو که به دست اونه ازش بگیرم.
سالها بود دلم زندون حرفها و احساساتم بود. به روز آزادی می اندیشیدم و یکی رو که براش بنگارم. بگم و گاه در خلوت سکوت , اون رو در آتش خودم بیفکنم تا از دود حاصل اون چشمای نامحرمان رو به اشک در بیاره. اشکی که سالهاست بدون هق هق و آروم آروم بر گونه هام جاریه. و سرچشمه اون جایی جز شکستگی سد دلم نبوده و نخواهد بود. سدی که همه برای تماشا و خوشگذرونی به اونجا سفر میکنن و بدون توجه به اونچه که در وجودشون موج می زنه فقط اوقات فراغت خود رو برای لحظه ای کوتاه سپری می سازند و بس.