اینجا همه شب
     یک فوج کبوتری بی پر و بال
      به جانب قشلاق عشق
      پرواز می کنند
    دستها
به اینهمه ریسمان آویخته چنگ می زنند
چشمها
مونس پنجره می شوند
و اتاقهای بی پنجره
یگانه آشیانه تن پاره های آسمان
اینجا همه شب دلت
در دیوان سحر
منظومه ای می شود
تا قهقه های خونی از یاد رفته را
تکرار کند
تا با استشمام شکوفه های ناشناخته
کویرهای بکر درونش را
از جا پای پیکهای سیراب آسمان
سرشار کند