ترا بادهای وسوسه نیاورده بودند
که هزار پیچ نسیان
به تباهیت ببرد
سواحل صبور
بر درگاه وسعت دریا
همیشه منتظرانند
همسایگانی که بی کرانگی آبها را
به لابه نشسته اند
دل خوش دار
که چشمهای شرجی من
هرگز نخستین سجده گاه خویش را
از یاد نمی برند