پسرکی در کلاس ریاضی به گفته معلم دو خط موازی روی کاغذ کشید
آن وقت دو خط موازی چشمشان به هم افتاد. و در همان یک نگاه قلبشان
تپید و مهر یکدیگر را در سینه جای دادند. خط اولی گفت: ما می توانیم
زندگی خوبی داشته باشیم. و خط دومی از هیجان لرزید. خط اولی گفت:
و خانه ای داشته باشیم در یک صفحه دنج کاغذ. من روزها کار می کنم.
می توانم بروم خط کنار یک جاده دور افتاده و متروک شوم یا خط کنار
یک نردبان. خط دومی گفت من هم می توانم خط کنار یک گلدان چارگوش
گل سرخ شوم یا خط یک نیمکت خالی در یک پارک کوچک و خلوت
خط اولی گفت : چه شغل شاعرانه ای و حتما زندگی خوشی داشته باشیم.
در همین لحظه معلم فریاد زد: دو خط موازی هرگز به هم نمی رسند.
دو خط موازی لرزیدند. به همدیگر نگاه کردند. و خط دومی زد زیر گریه
خط اول گفت: نه این امکان ندارد. حتما یک راهی پیدا می شود. خط دومی
گفت: شنیدی که چه گفتند؟ هیچ راهی وجود ندارد. ما هیچ وقت به هم نمی رسیم.
و دوباره زد زیر گریه. خط اولی گفت نباید نا امید شد. ما از این صفحه کاغذ
خارج می شویم و دنیا را زیر پا می گذاریم. بالاخره کسی پیدا می شود که
مشکل ما را حل کند. خط دومی آرام گرفت و اندوهناک از صفحه کاغذ بیرون
خزید از زیر در کلاس گذشتند. و وارد حیات شدند. و از آن لحظه به بعد
سفر های دو خط موازی شروع شد. آنها از دشت ها گذشتند..... از صحرا های
سوزان.... از کوه های بلند.... از دره های عمیق.... از دریا ها.... از شهرهای
شلوغ.....
سال ها گذشت و آن ها دانشمندان زیادی را ملاقات کردند. ریاضی دان به آنها گفت:
این محال است هیچ فرمولی شما را به هم نخواهد رساند. شما همه چیز را خراب
می کنید. فیزیکدان گفت: بگذارید از همین الان ناامیدتان کنم. اگر می شد قوانین
طبیعت را نادیده گرفت دیگر دانشی به نام فیزیک وجود نداشت. پزشک گفت:
از من کاری ساخته نیست. دردتان بی درمان است. شیمی دان گفت: شما دو
عنصر غیر قابل ترکیب هستید اگر قرار باشد با یکدیگر ترکیب شوید همه مواد
خواص خود را از دست خواهند داد. ستاره شناس گفت شما خود خواه ترین
موجودات روی زمین هستید. رسیدن شما مساوی است با نابودی جهان.
سیارات از مدار خارج می شوند کرات با هم برخورد می کنند نظام دنیا از هم
می پاشد چون شما یک قانون بزرگ را نقض کرده اید. فیلسوف گفت:
متاسفم جمع نقیضین محال است. و بالاخره به کودکی رسیدند کودک فقط یک
جمله گفت: شما به هم می رسید. یک نقاش میان سبزه ها ایستاده بود و نقاشی
می کرد خط اولی گفت: بیا وارد آن بوم نقاشی شویم در آن حتما آرامش خواهیم
یافت و آن دو وارد دشت شدند. روی دست نقاش رفتند و بعد روی قلمش
نقاش فکری کرد و قلمش را حرکت داد و آنها دو ریل قطار شدند که از
دشتی می گذشت و آن جا که خورشید سرخ آرام آرام پائین می رفت سر دو
خط موازی عاشقانه به هم می رسید